بعد رجعت دوباره

جهان در جان من لبریز و من حیران در خوابم چو می جویم ترا در خود، نمی یابم ، نمی یابم کویری تشنه کامم ، پی باریدن باران ببار بر من که بی لطفت ترا هرگز نمی یابم « چه داند جزء راه کل خود را - مگر هم کل فرستد رهنمونم » صدایت می زنم جانا ، نگاهم کن که رحمانی بدون حلقه ات یارب ، نشان از تو نمی یابم تنم تب دارد و گردم پی درمان بی تابی ببار بر جان تب دارم که درمانی نمی یابم بعد رجعت دوباره...

ما سجده به خم گيسوي تو نموديم روزي كه تماشاي كل تو نموديم بي واهمه زنجير خرد پاره نموديم تا دست در آن حلقه گيس تو نموديم با رويش اولين دانه ادراك پروانه صفت رو به سوي تو نموديم در حلقه كيهاني دادي ندايم تا صحبتي از سلسله موي تو نموديم از نقطه خاموشي خوانديم صدافسون آن دم كه نظر نرگس جادوي تو نموديم بي بوي تو گلشن چو كوير است عادت به گل روي و بوي تو نموديم بعد رجعت دوباره...